امروز تو اتوبوس یه بچه کوچولو اومد نشست پیشم اول فکر کردم پسره چون کله ش کچل بود اما وقتی اسمشو پرسیدم گفت دختره گفت مرضیه س اسمش، مامانش اون جلو نشسته بود، بهش گفتم کجا میری؟ گفت دادگاه، گفتم میدونی دادگاه یعنی چی؟ گفت نه، گفتم چند سالته؟ گفت 3سال اما 6 اینا میخورد باشه مژه هاش 3 سانت بودن خیلیییی ناز بود، گفتم چرا کچل کردی، موهات کو؟ هیچی نگفت دیدم گند زدم گفتم لابد گرمت بوده گفت الانم گرممه، داغ داغ بود تنش، گفت من تو شیکمم سنگ دارم : (( گفتم از کجا میدونی؟ گفت وقتی که رفتم آمپول بزنم آقای دکتر گفت، گفت میخوام یه چیزی بگم اما روم نمیشه بعد همه ش با دستبند من بازی میکرد گفتم دوست داری این مال تو باشه گفت آره اما روم نمیشه بهش گفتم بیا این مال تو اما همیشه یادت باشه که تو از همه خشگلترو قویتری از هیچی خجالت نکش. دلم نمیخواست پیاده شه بره : ( خیلی دوسش داشتم. قیافش جلو چشم هی! : ((ا

خیلی وقته ننوشتم، بعد از رفتن هانی و اتفاقاتی که واسم افتاد اصلا دل و دماغ نوشتن نداشتم دیگه. زندگی توی اون چند وقت خیلی سخت شد برام. رفتن هانی، عقب افتادان پریودم، شکم به حاملگی، آزمایش اولی که گفت هست، و آزمایش دومی که خبر داد نیست. بچه‌ای که نمیدونستم میخوام باشه یا نمیخوام. بچه‌ای که باباش اینهمه دور بود، با تمام وجود احساس تنهایی میکردم، و خلاصه، مجالی برای نوشتن نبود اصلا.

چیزی که میخوام بگم اینه که چقدر دیدم عوض شده نسبت به بچه ها، من هیچوقت بچه دوست نداشتم. هیچوقت با دیدن هیچ بچه ای تو فامیل و خیابون و . . . نگفتم آخییییی, چه ناااااز و ازین حرفا. اما از لحظه‌ای که فهمیدم من مادر اون کوچولوام میدونستم که خیلی دوسش دارم، خیلی زیاد! میدونستم که حتی اگه نمیمرد، حتی اگه هانی نمیخواست، من میخواستمش، با تمام وجودم.

حالا دیدم در مورد بچه ها فرق کرده، حالا همشون به نظرم قشنگن، و همه ش میخوام که بغلشون کنم...